Jabowsky’s huis ligt in een zijstraat en alleen de regen wast de stoffige drie ballen. Toen ik een maand geleden langs het raam liep lagen daar in trotse afzondering: Een familiebijbel met het koperen slot eraf, een houten klok met verdwenen slinger, En een porseleinen crucifix met het glazuur gekerfd waar de linker elleboog van Jezus wordt afgebeeld. Ik liep er vandaag langs en ze waren er allemaal, liggend in trotse afzondering, de klok en het crucifix zeiden niet meer en niet minder dan voorheen, en een gele kat lag in een streepje zon te slapen naast de familiebijbel met het slot eraf. Alleen de regen wast de stoffige drie ballen voor Jabowsky’s huis in een zijstraat.
Vertaald door Frans Roumen
Carl Sandburg (6 januari 1878 – 22 juli 1967) Carl Sandburg. Borstbeeld door Avard T. Fairbanks, 1958
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
Weihnachten in Niederbobritzsch/Sachsen mit Kirche und Pfarrhaus door Burkhard Foltz, 2015
Weihnachten
Mir ist das Herz so froh erschrocken, das ist die liebe Weihnachtszeit! Ich höre fern her Kirchenglocken mich lieblich heimatlich verlocken in märchenstille Herrlichkeit.
Ein frommer Zauber hält mich wieder, anbetend, staunend muß ich stehn; es sinkt auf meine Augenlider ein goldner Kindertraum hernieder, ich fühl’s, ein Wunder ist geschehn.
Theodor Storm (14 september 1817 – 4 juli 1888) Husum, de geboorteplaats van Theodor Storm, in kerstsfeer
De Russisch-Amerikaanse dichter en schrijver Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St.Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook alle tags voor Joseph Brodsky op dit blog.
Kerstgedicht
Stel je eens voor, die nacht een lucifer afstrijken en door de kieren in de vloer de kou meekrijgen; neem een leeg bord om daar een maaltijd op te missen en voel vervolgens de woestijn – die overal is.
Stel je de stal voor: daar een lucifer afstrijken en naar de beesten en de vuurkorf, het gereedschap kijken en met een handdoek je gezicht afdrogen: zo misschien het ingepakte kind en Jozef en Maria zien.
Stel je de wijzen voor, de trage karavanen richting de stal, drie lijnen, overal vandaan, richting de ster. De lading kraakt, een koebel klinkt, het schemert donkerblauw boven het kind dat zelf geen klokken hoort – die moet hij nog verdienen.
En stel je God voor in het verre donker die voor het eerst zichzelf ziet in dit mensenkind – een thuisloze die zich in deze thuisloze terugvindt.
Vertaald door Menno van der Beek
Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996) Portret door Robert Morgan, 1986
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
De aanbidding door de herders door Guido Reni, 1642
De kerstboom
De kaarsen branden tusschen mandarijnen, Sneeuwsterren, speelgoed en gekleurde noten. De kind’ren zingen, en de dauw der groote Oogen beweegt en blinkt in ’t trillend schijnen.
Hoor hoe ze zingen: ‘Nu zijt wellekome’ – ‘k Voel moeders hand weer die de mijne houdt, En huiver bij den geur van ’t schroeiend hout Als toen ik zong: ‘Gij zijt van ver gekomen -’
En daar staat weer de stal van Bethlehem, Sneeuw op het dak en licht door roode ramen! – – Moeder, wij waren veel te lang niet samen, – Ik heb het lied vergeten met uw stem.
Zij strijkt weer door mijn haar en zegt: ‘Ach jongen, Elk jaar dat jij er niet bent bij geweest, Meende ik je stem te hooren, hier op ’t feest, Vlak naast me en weenend als de kind’ren zongen.
Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953) Kerstsfeer in Den Haag, de geboorteplaats van Martinus Nijhoff
Bomen dragen ronde vruchten, sparren siert een lichtjeskrans. Vlokken tuimelen in het dichte takkenwerk der mooi verlichte bomen, dansen er een rondedans.
Mensen haasten zich in lange rijen Vakmanschap naast snuisterijen. Feestlantaarns aan de wanden, Glanzend suikerwerk en lekkernijen stralen als door toverhanden.
Kerstmarkten alom ingericht, mensenmassa’s zonder overzicht, maar behorend tot die oorden, waar de zware ernst van woorden ten onder gaat in ‘t warme licht.
Vertaald door Frans Roumen
Ingo Baumgartner (24 december 1944 – 16 juli 2015)
Das Mondlicht ruht wie Schnee so bleich Auf Dach und First in stiller Stunde, Und durch den weiten Traumbereich Geht weihevoll geheime Kunde: Mir ist, als stünde still die Zeit, Und dort sei Nazareth am Hügel, Und jenes Haus, mondglanzbeschneit, Es lausche bang dem Klang der Flügel.
So kehrt im Sternenlauf zurück Die ewig gnadenreiche Stunde, Da Erdenleid und Himmelsglück Versöhnt sich küßten Mund an Munde, Die Stunde, da beim Engelsgruß Des Vaters Wort ist Fleisch geworden, Und Stern an Stern zum Friedensschluß Rauschten in mächtigen Akkorden.
Mir ist, als stünde still die Zeit, Versenkt in ihrer Andacht Schauer, Als öffne sich der Himmel weit Dem Sehnenden aus Angst und Trauer; Wie einst im Kinderparadies Vermeint das Auge durchzudringen, Bis wo am Thron gebeugten Knies Die Seraphim ihr Loblied singen.
Lebendig webt und wogt die Nacht Von ungeahnten Heimlichkeiten; Ein neues Leben ist erwacht; Der Himmel ruht am Herz der Zeiten. O wundervoll Mysterium In dieses Lebens Nacht und Trauer; Wie fühlt die Seele freudig stumm Der Ewigkeit verhaltne Schauer!
Sternbilder zittern tief im Blau Gleichwie der Harfen goldne Saiten; Und, o! die wunderholde Frau, Die Auserwählte aller Zeiten! Es steigt ein süß-geheimes Graun Aus meines Herzens tiefster Fülle; Mir ist, als sei zum lichten Schaun Erblüht des Glaubens Knospenhülle,
Als sei die Zeitlichkeit verrauscht Und Erdenglück und -weh versunken; Denn meine ganze Seele lauscht Nur himmelan, vor Freude trunken. Die Nacht der Schatten ist vorbei; Es ruht beseligt das Verlangen, Und was der Friede Gottes sei, Ist leis dem Herzen aufgegangen.
Johannes Rothensteiner (21 januari 1860 – 26 september 1936) Kerstsfeer in St. Louis (Missouri), de geboorteplaats van Johannes Rothensteiner
Maanlicht nu boven Malibu De winternacht de paar sterren Ver weg miljoenen kilometers De zee gaat maar door Voor altijd over de hele aarde Ver zo ver als je lippen dichtbij zijn Gevuld met hetzelfde licht als je ogen Liefje liefje liefje De toekomst is allang voorbij En het verleden zal nooit gebeuren We hebben alleen dit Ons ene voor eeuwig Zo klein zo oneindig Zo kortstondig zo onmetelijk Onvergankelijk als onze handen die elkaar raken Zo onsterfelijk als de door vuur verlichte wijn die we drinken Almachtig als deze enkele kus Die geen begin heeft Die nooit Nooit zal Eindigen
De prediking van Johannes de Doper door Mattia Preti, ca. 1665. Fine Arts Museums of San Francisco
St. John Baptist
I When, for the fifteenth year, Tiberius Caesar Cursed, with his reign, the Roman world, Sharing the Near-East with a tribe of tetrarchs, The Word of God was made in far-off province: Deliverance from the herd of armored cattle, When, from the desert, John came down to Jordan.
But his prophetic messages Were worded in a code the scribes were not prepared to understand. Where, in their lexicons, was written: “Brood of vipers,” Applied, that is, to them?
“Who is this Lamb, Whose love Shall fall upon His people like an army: Who is this Savior, Whose sandal-latchet This furious Precursor is afraid to loose?”
His words of mercy and of patience shall be flails Appointed for the separation of the wheat and chaff. But who shall fear the violence And crisis of His threshing-floor Except the envious and selfish heart? Choose to be chaff, and fear the Winnower, For then you never will abide His Baptism of Fire and Spirit. You proud and strong, You confident in judgment and in understanding, You who have weighed and measured every sin And have so clearly analyzed the prophecies As to be blinded on the day of their fulfillment: Your might shall crumble and fall down before Him like a wall, And all the needy and the poor shall enter in, Pass through your ruins, and possess your kingdom.
This is the day that you shall hear and hate The voice of His beloved servant. This is the day your scrutiny shall fear A terrible and peaceful angel, dressed in skins, Knowing it is your greedy eyes, not his, that die of hunger. For God has known and loved him, from his mother’s womb, Remembering his name, filling his life with grace, Teaching him prophecy and wisdom, To burn before the Face of Christ, Name Him and vanish, like a proclamation.
II Tell us, Prophet, Whom you met upon the far frontier At the defended bridge, the guarded outpost.
“I passed the guards and sentries, Their lances did not stay me, or the gates of spikes
Or the abysses of the empty night. I walked on darkness
To the place of the appointed meeting: I took my sealed instructions, But did not wait For compliment or for congratulation from my hidden Captain. Even at my return I passed unseen beside the stern defenders In their nests of guns, And while the spies were trying to decode some secret In my plain, true name. I left them like the night wind.”
What did you learn on the wild mountain When hell came dancing on the noon-day rocks?
“I learned my hands could hold Rivers of water And spend them like an everlasting treasure. I learned to see the waking desert Smiling to behold me with the springs her ransom, Open her clear eyes in a miracle of transformation, And the dry wilderness Suddenly dressed in meadows, All garlanded with an embroidery of flowering orchards Sang with a virgin’s voice, Descending to her wedding in these waters With the Prince of Life. All barrenness and death lie drowned Here in the fountains He has sanctified, And the deep harps of Jordan Play to the contrite world as sweet as heaven.”
But did your eyes buy wrath and imprecation In the red cinemas of the mirage?
“My eyes did not consult the heat of the horizon: I did not imitate the spurious intrepidity Of that mad light full of revenge. God did not hide me in the desert to instruct my soul In the fascism of as asp or scorpion. The sun that burned me to an Arab taught me nothing: My mind is not in my skin. I went into the desert to receive The keys of my deliverance From image and from concept and from desire. I learned not wrath but love, Waiting in darkness for the secret stranger Who, like an inward fire, Would try me in the crucibles of His unconquerable Law: His heat, more searching than the breath of the Simoon, Separates love from hunger And peace from satiation, Burning, destroying all the matrices of anger and revenge. It is because my love, as strong as steel, is armed against all hate That those who hate their own lives fear me like a sabre.”
III St. John, strong Baptist, Angel before the face of the Messiah Desert-dweller, knowing the solitudes that lie Beyond anxiety and doubt, Eagle whose flight is higher than our atmosphere Of hesitation and surmise, You are the first Cistercian and the greatest Trappist: Never abandon us, your few but faithful children, For we remember your amazing life, Where you laid down for us the form and pattern of Our love for Christ, Being so close to Him you were His twin. Oh buy us, by your intercession, in your mighty heaven, Not your great name, St. John, or ministry, But oh, your solitude and death: And most of all, gain us your great command of graces, Making our poor hands also fountains full of life and wonder Spending, in endless rivers, to the universe, Christ, in secret, and His Father, and His sanctifying Spirit.
Thomas Merton (31 januari 1915 – 10 december 1968) Detail van het altaarretabel (het grootste in Frankrijk) in de kerk Saint-Pierre te Prades, de geboorteplaats van Thomas Merton.
Waar de doden ook zijn, ze daar zijn en Niets meer. Maar jij en ik kunnen verwachten Engelen te zien in het weidegras die lijken Op koeien – En waar we ook zijn in het paradijs in een gemeubileerde kamer zonder bad en zes verdiepingen hoog Is alles God! Wij lezen Elkaar voor, genietend van het geluid van de s’en Die uitglijden over de f’s en veel is goed Genoeg om het haar op ons hoofd overeind te laten staan, zoals Rilke en Wilfred Owen
Elke persoon die van een andere persoon houdt, Waar ook ter wereld, is bij ons in deze kamer – Ook al zijn er slagvelden.
Vertaald door Frans Roumen
Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)
Hij wandelt door de Winterlaan vermoeidheid tekent zijn gezicht maar elke stap is heel gericht hij weet waar hij naartoe wil gaan
het is niet ver meer hier vandaan gedachten in zichzelf gericht de nevel glinstert in het licht de weg die hij graag in wil slaan
hij ziet een glimlach in de mist gezichten uit verleden tijd ze groeten hem, hij ziet voldaan hoe zij op hem te wachten staan
hij zegt dat hij is voorbereid en voor zichzelf al heeft beslist.
Bert Deben (Antwerpen, 1960) De Antwerpse begraafplaats Schoonselhof
De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ilse Aichinger werd met haar tweelingzusje Helga geboren op 1 november 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ilse Aichinger op dit blog.
Voorlopig advies
Ten eerste moet je geloven dat het dag wordt, als de zon opkomt. Maar als je het niet gelooft, zeg ja. Ten tweede moet je geloven en met alle macht, dat het nacht wordt, als de maan opkomt. Maar als je het niet gelooft, zeg ja of knik meegaand met je hoofd, dat accepteren ze ook.
Vertaald door Frans Roumen
Ilse Aichinger (1 november 1921 – 11 november 2016)
Glas-in-lood-raam in All Saints’ Church, Stamford, Lincolnshire
A Poem For All Saints Day
I think continually of those who were truly great. Who, from the womb, remembered the soul’s history Through corridors of light, where the hours are suns, Endless and singing. Whose lovely ambition Was that their lips, still touched with fire, Should tell of the Spirit, clothed from head to foot in song. And who hoarded from the Spring branches The desires falling across their bodies like blossoms.
What is precious, is never to forget The essential delight of the blood drawn from ageless springs Breaking through rocks in worlds before our earth. Never to deny its pleasure in the morning simple light Nor its grave evening demand for love. Never to allow gradually the traffic to smother With noise and fog, the flowering of the spirit.
Near the snow, near the sun, in the highest fields, See how these names are fêted by the waving grass And by the streamers of white cloud And whispers of wind in the listening sky. The names of those who in their lives fought for life, Who wore at their hearts the fire’s centre. Born of the sun, they travelled a short while toward the sun And left the vivid air signed with their honour.
Stephen Spender (28 februari 1909 – 16 juli 1995) Interieur van All Saints Church in Londen, de geboorteplaats van Stephen Spender
De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ilse Aichinger werd met haar tweelingzusje Helga geboren op 1 november 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ilse Aichinger op dit blog.
Winterantwoord
De wereld is gemaakt uit stof die overweging vereist: geen ogen meer om de witte weiden te zien geen oren in de takken om hetgeroezemoes van de vogels te horen. Grootmoeder, waar zijn je lippen gebleven om de grassen te proeven en wie ruikt voor ons de hemel ten einde, wiens wangen wrijven zich vandaag nog kapot aan de muren in het dorp? Is het niet een donker bos, waar we in zijn geraakt? Nee, grootmoeder, het is niet donker Ik weet het, ik woonde lang bij de kinderen aan de rand, en het is ook geen bos.
Vertaald door Frans Roumen
Ilse Aichinger (1 november 1921 – 11 november 2016)
De sacramentsprocessie In Sitges door Arcadi Mas i Fondevila, 1887
Corpus Christi
Come, dear Heart! The fields are white to harvest: come and see As in a glass the timeless mystery Of love, whereby we feed On God, our bread indeed. Torn by the sickles, see him share the smart Of travailing Creation: maimed, despised, Yet by his lovers the more dearly prized Because for us he lays his beauty down— Last toll paid by Perfection for our loss! Trace on these fields his everlasting Cross, And o’er the stricken sheaves the Immortal Victim’s crown.
From far horizons came a Voice that said, ‘Lo! from the hand of Death take thou thy daily bread.’ Then I, awakening, saw A splendour burning in the heart of things: The flame of living love which lights the law Of mystic death that works the mystic birth. I knew the patient passion of the earth, Maternal, everlasting, whence there springs The Bread of Angels and the life of man.
Now in each blade I, blind no longer, see The glory of God’s growth: know it to be An earnest of the Immemorial Plan. Yea, I have understood How all things are one great oblation made: He on our altars, we on the world’s rood. Even as this corn, Earth-born, We are snatched from the sod; Reaped, ground to grist, Crushed and tormented in the Mills of God, And offered at Life’s hands, a living Eucharist.
Evelyn Underhill (6 december 1875 – 15 juni 1941) — St Peter’s Church in Wolverhampton, de geboorteplaats van Evelyn Underhill
“And that is that you not only had a fantastic amount of niggers who did not join up with you but there was a whole countless number of other niggers who was your active enemies. What I mean in simple terms, Reverend, is that once the alarm went out, there was niggers everywhere—who were as determined to protect and save their masters as you were to murder them. They was simply livin’ too well! All the time that you were carryin’ around in that fanatical head of your’n the notion that the niggers were going to latch on to your great mission, as you put it, an’ go off to some stinkin’ swamp, the actual reality was that nine out of ten of your fellow burrheads just wasn’t buyin’ any such durn fool ideas. Reverend, I have no doubt that it was your own race that contributed more to your fiasco than anything else. It just ain’t a race made for revolution, that’s all. That’s another reason that nigger slavery’s goin’ to last for a thousand years.” He rose from his seat across from me. “Well, I got to go, Reverend. I’ll see you tomorrow. Meanwhile, I’ll put down in my deposition to the court which precedes your confession that the defendant shows no remorse for his acts, and since he feels no guilt his plea will be that of ‘not guilty.’ Now, one last time, are you sure you feel no remorse at all? I mean, would you do it again if you had the chance? There’s still time to change your mind. It ain’t goin’ to save your neck but it’ll surer’n hell look better for you in court. Speak up, Reverend.” When I made no reply to him he left without further word. I heard the cell door slam shut and the bolt thud home in the slot with its slippery chunking sound. It was almost night again. I listened to the scrape and rustle of fallen leaves as the cold air swept them across the ground. I reached down to rub my numb and swollen ankles and I shivered in the wind, thinking: Remorse? Is it true that I really have no remorse or contrition or guilt for anything I’ve done? Is it maybe because I have no remorse that I can’t pray and that I know myself to be so removed from the sight of God? As I sat there, recollecting August, I felt remorse impossible to know or touch or find. All I could feel was an entombed, frustrate rage—rage at the white people we had killed and those we had failed to kill, rage at the quick and the dead, rage above all at those Negroes who refused us or fled us or who had become the enemy—those spiritless and spineless wretches who had turned against us. Rage even at our own minuscule force, which was so much smaller than the expected multitude! For although it ravaged my heart to accept it, I knew that Gray was not wrong: the black men had caused my defeat just as surely as the white. And so it had been on that last day, that Wednesday afternoon, when after having finally laid waste to twoscore dwellings and our force of fifty had rallied in the woods to storm Major Ridley’s place, I had caught sight for the first time of Negroes in great numbers with rifles and muskets at the barricaded veranda, firing back at us with as much passion and fury and even skill as their white owners and overseers who had gathered there to block our passage into Jerusalem.”
William Styron (11 juni 1925 – 1 november 2006) Cover
Het was het gewicht van de sleutel in haar zak maar ze had hem nooit uit haar zak gehaald, hij was daar onzichtbaar in gebleven. Alleen het sleutelgat ontbrak, ergens in de wereld was er een sleutelgat, oud, van hout, dat er alleen was voor de sleutel. Voor het eerst haalde ze de sleutel uit haar zak, hij was oud, van hout, met een bekraste baard, en ze zei tegen de sleutel in haar hand:
Het huis is van ons, we kennen het niet, we kennen het huis niet, het is alleen maar van ons. We hebben het niet gebouwd, gekocht, gestolen, we hebben het niet nodig, het is alleen maar van ons. We weten niet of de deur een grendel heeft een gordijn of een sleutelgat. Het huis is van ons, maar we kennen het niet. Het huis is van ons, maar we kennen het niet.
Pinksteren. Mozaïek. Illustratie op de website van de Basilica Minore del Santo Niño in Cebu in de Filipijnen
Pentecost
Today we feel the wind beneath our wings Today the hidden fountain flows and plays Today the church draws breath at last and sings As every flame becomes a Tongue of praise. This is the feast of fire,air, and water Poured out and breathed and kindled into earth. The earth herself awakens to her maker And is translated out of death to birth. The right words come today in their right order And every word spells freedom and release Today the gospel crosses every border All tongues are loosened by the Prince of Peace Today the lost are found in His translation. Whose mother-tongue is Love, in every nation.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Uganda Christian University in Ibanda, de geboorteplaats van Malcolm Guite
Soms is het gewoon een boottocht op een brede rivier als de Elbe; de hemel hangt laag, grijs-vochtige lucht omringt de eenzame figuur op de boei en uit het kielzog stijgt het verleden op: hier zou ik al eens dood zijn geweest.
Thoughts of the pressed madman/pressed by burden of self truth/ atlast he howls prior death/ his howl mated with a nightingle's coo/ and a poetry is born
In The Beginning Man Tried Ascending To Heaven via The Tower Of Babel. Now He Tries To Elevate His Existence Using Hallucinogenic Drugs. And, Since The 20th Century, He Continually Voyages Into Outer Space Using Spacecrafts. Prayer Thru Christ Is The Only Way To Reach Heaven.
